Uit de hand

Ze wist eigenlijk niet meer goed hoe het begonnen was. Het was zo subtiel dat ze het niet had zien aankomen. Zij, die alle oneffenheden in haar leven altijd zo zorgvuldig wegpoetste, die vrijwel niets aan het toeval overliet, uitgerekend zij had zich laten gaan. En nu was het niet meer te stoppen. 

De aftakeling had toegeslagen. Het had haar geraakt toen ze net de andere kant op keek, in een onbewaakt ogenblik tussen het voorbereiden van haar vergaderstukken en het ordenen van haar administratie. Een onbenullig app-berichtje van een collega met een foto erbij van een gevouwen bloem in het bovenste velletje van een toiletrol die hij aantrof in zijn hotelkamer. Het type nietszeggend bericht dat ze normaliter geen blik waardig zou gunnen. Het irriteerde haar mateloos dat er blijkbaar nog steeds mensen waren die tijd hadden voor dit soort stompzinnige zaken en tergende kantoorhumor. Maar het feit dat zoiets banaals als toiletpapier getransformeerd kon worden tot iets wat bewondering bij mensen opriep, had iets herkenbaars. 

Zelf was ze nooit uitzonderlijk knap geweest, had nooit uitmuntend gepresteerd op school en ze had geen tekenen vertoond van een muzikaal of anderszins creatief talent. Wat ze wel had was discipline en een sterke wil haar middelmatigheid te ontstijgen. Maar waar anderen uitblonken in één specifieke gave en zichzelf hiermee op de voorgrond plaatsten - een onbegrijpelijke menselijke drang - had zij zich al vroeg gerealiseerd dat haar talent ergens anders lag. Altijd punctueel en precies, vriendelijk tot in de mate waarin mensen haar prettig gezelschap vonden, maar nooit - en ze hoopte dan ook nooit - hun hart bij haar zouden uitstorten, altijd gepast gekleed voor de gelegenheid zonder overdreven aandacht op zichzelf te vestigen. De crux zat hem erin dat niemand ooit aanstoot aan haar persoonlijkheid nam en dat ze altijd voorspelbaar reageerde. Het bleek een gouden greep te zijn voor haar carrière. Ze had onopvallendheid tot een talent verheven en niemand zou haar ooit betrappen op onvolmaaktheden. Tot nu.

Na het zien van de foto stoorde ze zich bij een toiletbezoek steeds vaker aan het bovenste velletje van het toiletpapier. Het was eigenlijk absurd dat alle toilet handdoekjes keurig gevouwen op een stapeltje lagen, maar het toiletpapier er nietszeggend bij hing. Wat hadden haar gasten eerder wel niet van haar gedacht wanneer zij het toilet hadden bezocht? Het paste haar niet om geen aandacht te besteden aan dit soort belangrijke details. Ergens in die eerste twee weken was ze gaan zoeken naar vouwinstructies op internet. Er bleek een levendige Japanse gemeenschap te bestaan die zich bezig hield met toiletpapier origami. De prachtigste creaties kwamen voorbij, lelies, kraanvogels, tropische vissen en abstracte Escher-achtige figuren. 

Ze besloot te beginnen met een goudvis. Het ging haar verrassend goed af. Haar precisie bleek ook hierin goed van pas te komen. Perfect was het nog niet, dus er gingen nog tien pogingen aan vooraf tot ze tevreden was. Niet alleen het resultaat gaf haar voldoening, maar het maken van de scherpe vouwen in het zachte papier had iets meditatiefs. Toiletbezoeken begonnen plezieriger te worden, omdat ze iedere keer uitkeek naar weer een blaadje waar ze haar nieuw gevonden vaardigheid op kon loslaten. In haar hoofd herhaalde ze de vouwbewegingen die ze al machtig was en oefende ze op nieuwe figuren. Ze werd zo behendig dat ze haar creaties steeds sneller vervaardigde. Het wachten op nieuwe aandrang om gebruik te maken van het toilet begon haar te lang te duren. Ze had gelukkig nog wat toiletpapier op voorraad staan, maar met het tempo waarin ze nu vouwde was dit verre van voldoende. Wat extra voorraad kon nooit kwaad. Het moest wel effen papier zijn, want roze figuurtjes in het witte toiletpapier verstoorde de vouwlijnen en het uiteindelijke resultaat. Ze besloot daarom voor egaal roze toiletpapier te kiezen, zodat met name de bloemcreaties beter uitkwamen. Ze bestelde drie pakken van vierentwintig rollen. Hier zou ze wel twee weken vooruit kunnen.

Na drie dagen had ze alle rollen gevouwen. Het ging sneller dan ze dacht, maar ze begon ook hogere eisen te stellen aan haar eigen creaties. Ze had meer nodig. Ze stapelde de tweeënzeventig gevouwen rollen op in de kelder en bestelde twintig nieuwe pakken. Vierhonderdtachtig rollen in totaal. Ze stond voortaan iets eerder op om te vouwen en vouwde na werktijd soms door tot drie uur ’s nachts. De roze rollen stapelden zich op in de kelder. Een roze wolk die zich langzaam uitbreidde. Het had iets weg van een enorme suikerspin die zich verspreidde over de vrije ruimte in de kelder. Ze kon het niet meer helpen. De drang om te vouwen was te groot. Voor het eerst in haar leven voelde ze lichte paniek over zich heen komen. De kelder werd te klein. Ze droomde dat ze verzwolgen werd door een enorme roze kraanvogel. Ze stond op, liep naar beneden en zag de roze toiletpapierblaadjes onder de kelderdeur doorschuiven. Met een ruk trok ze de kelderdeur open. Duizenden roze blaadjes vlogen ongecontroleerd de kamer in. Ze deinsde achteruit. Het roze monster was te sterk.