Barbapappa

14 augustus 2021 om 08:45 Kunst Baarnse Literatuurprijs

In een zomernacht als deze konden allerlei dingen gebeuren. Mensen die door de warmte en teveel rode wijn verliefd op elkaar werden, mensen die door de warmte bevangen raakten en in een diepe slaap vielen, alles was mogelijk. Voor Peter en Yonaï was het de laatste avond van hun samenzijn.

Wat de uiteindelijke breuk in een relatie veroorzaakt weet toch nooit iemand maar een feit is dat de meeste relaties simpelweg niet zijn bestand tegen het dodelijke virus; tijd. Yonaï liep verhit en ontredderd langs de grachten van de broeierige hoofdstad. Het was pas half negen en dus waren er nog veel mensen buiten. 

Terrasjes zaten vol, her en der hingen mensen uit de ramen van hun balkonloze appartementen en kinderen speelden op straat. Ze voelde zich niet goed en stapte doelloos voort. Zweet parelde van haar voorhoofd naar haar bovenlip en ze proefde het zout. Terwijl flarden van haar laatste gesprek met Peter door haar hoofd flitsten liep ze een kroeg binnen en bestelde een biertje. Ooit was Peter haar weg geweest naar een normaal bestaan sinds haar vlucht uit Ethiopië. Maar na vier jaar kwam ze langzaam tot het besef dat hij haar gebruikte als verlengstuk van zijn ‘sociale status’. Hij had haar de taal geleerd die de hare niet was en had het prachtig gevonden om haar aan zijn westerse vrienden te presenteren als voorbeeld van zijn liberale gedachten over de ongelijkheid tussen blank en zwart. Er was niet zoveel liefde als ze had gehoopt, eerder een raar soort intelligente ‘verstandhouding’, dat had ze te laat begrepen. Ze kneep haar ogen half dicht en proefde de fris bittere smaak van het bier op haar tong. Ze dronk schielijk en bestelde direct een tweede. Het koele vocht vulde haar lege maag en ze werd licht in het hoofd.

Een aantal bargasten nipten van hun drankjes en glimlachten minzaam in haar richting maar ze realiseerde zich nauwelijks hun aanwezigheid. Iets onduidelijks grommend liet ze zich van haar kruk glijden en liep terug de straat op. Ze was een beetje aangeschoten en voelde zich al wat beter. De alcohol deed zijn werk en alles begon minder belangrijk te worden. Twee straten verder liepen giechelende groepjes dames en heren in avondjurk en smoking. Ze zag dat de stijlvol geklede mensen allemaal uit één deuropening kwamen, en liep hun richting uit. Ze zweette allemaal verschrikkelijk en de rode hoofden contrasteerden hevig met de overwegend zwarte kleding. 

Yonaï wrong zich langs een stel jonge mensen die in de deuropening stonden te praten en keek zoekend rond. Achterin de zaak stond een bruidspaar handjes te schudden en overal stonden bloemen en lege glazen. Plotseling bemerkte Yonaï dat ze in haar zomerblouse en kaki-short wel erg uit de toon viel bij het gezelschap en dus schoot ze snel een verlaten smokingjasje aan, dat over een stoel voor haar hing. Vlakbij de bar stonden allerlei hapjes en salades uitnodigend uitgestald maar ze had geen trek. Een opvallende gast in een knalroze kostuum kwam enigszins schuchter haar kant op. Hij had haar eerder gezien en rookte ze? Hoeveel mannen haar dat al eerder hadden gevraagd wist ze niet meer maar het waren er in ieder geval teveel geweest. Logisch ook want ze stond met haar gezicht minstens één keer per maand in één of ander blad. Als model voor een nieuwe geur, drank of ‘look’ had ze een druk bestaan. De dansende roze wolk voor haar, maakte een vrolijke herinnering bij haar los. Haar vader had haar ooit uitgelegd waarom haar jeugdheld ´Barbapappa´ heette. De Franse auteurs hadden simpelweg de naam van een favoriet snoepgoed gebruikt ´Barbe de pappa´, het Franse woord voor suikerspin.

Ze grinnikte. De jongen had duidelijk al veel meer op dan zijn hersenen konden verwerken en keek haar niet begrijpend aan. Hij tolde een kwartslag naar de bar en toverde twee, tot de rand gevulde, glazen Champagne tevoorschijn. Buiten zag ze de auto’s langs de gracht rijden, de koplampen trokken een vreemd- soortig lichtspoor zodat het leek alsof er neonrupsen in de lucht dansten. Toen viel haar blik ineens op haar handen en in een kortstondig ogenblik was ze gefascineerd door hun pure schoonheid. Ze stak ze in de lucht en keek met haar hoofd achterover, tussen haar vingers door, naar het scharlakenrode plafond van de feestzaal. 

Er was verliefdheid in de ogen van de jongen. Verliefdheid, wellust en een overweldigende leegheid. Haar hand zweefde langs zijn linker-rever omhoog. “Dag..” fluisterde ze, en liep langzaam naar het buffet waar ze even om zich heen keek en toen een aangebroken fles witte wijn pakte. Buiten viel de nacht als een comfortabele, warme deken over haar heen. De warmte die ze kende van thuis, als de nachtnevels uit de woestijn de ergste hitte uit de stad verdreven. Het straatlantaarnlicht glinsterde op de gracht en aan de overkant hoorde ze het gezellige lawaai van een kroeg. Lodderig keek ze om zich heen, trok een briefje van tien Euro en een verfrommelde chocoladewikkel uit de binnenzak van het smokingjasje en barstte in lachen uit. Ze was vrij.

Christine Schut
Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie