Herstelrondje

18 juli 2020 om 09:00 Kunst Baarnse Literatuurprijs

Zo af en toe ga ik, liefst ’s morgensvroeg, op het Plaza Nueva op een van de gietijzeren banken zitten om het ontwaken van de Sevillanos te bekijken, hoewel bespieden hier misschien beter op zijn plaats is. De verse krant wordt meestal niet gelezen en zelfs de café con leche, toch bedoeld om de dag te openen, loopt gevaar koud te worden en onaangeroerd in de goot te belanden.

Het Plaza Nueva is een lang, rechthoekig plein, belegd met wit, geaderd marmer, waar de architect rondingen heeft aangebracht van rood- en grijs gemarmerde tegels, in een parallel lijnenspel. Het geheel ziet eruit als een afgebakende ijsbaan. in het midden verstoord door ingemetselde kiezels waar de te snelle Sevillano zijn tenen stoot, omdat hij zijn voeten niet hoog genoeg opbeurt. Het is een route die duidelijk gemeden wordt door met pumps beslagen vrouwenvoeten om geen blijvende schade aan hak of enkel op te lopen. 10 gietijzeren banken aan de lange zijden van het Plaza Nueva bieden plaats aan evenzovele gezinnen, maar zijn meestal bezet door toeristen, zwervers en voyeurs als ik. Op deze zonovergoten maandagochtend ben ik de enige die geen haast heeft.

Hoewel het ronde Plaza er uitziet als een schaatstempel, is er niemand die de volledige 400 meter aflegt. Iedereen neemt vanzelfsprekend de kortste weg, diagonaal, langs een van de zijden of op zijn hoogst een lange en een korte kant. Alleen de skater, waarschijnlijk vroeg op het plein om voor schooltijd nog even te genieten van de gladde banen, slalommend zijn weg kiezend tussen mensen en duiven, de beweeglijke poorten van zijn dromerige tracé, draait ronde na ronde onder het toeziend oog van de bronzen Fernando III van Castilië, die, gezeten op zijn caballo, het Plaza opfleurt als protserig symbool van de overwinning op de Moren in 1248.

Voordat ze in beeld verschijnt, hoor ik haar al aankomen. Het geluid van krukken, afgewisseld met het sloffen van voeten die nauwelijks opgetild worden, is onmiskenbaar op dit nog vroege uur. Toch, als ze achter Fernando tevoorschijn komt en hij, tijdelijk gebombardeerd tot coach, de stopwatch start, is het beeld iets anders dan ik me had voorgesteld. Zij, rond de veertig, lange paardenstaart, zware borsten, zij schuifelt, terwijl ze links steunt op een kruk en haar rechterhand zwaar op de schouder van haar meesloffende moeder drukt. Ze sleept zich van de eerste gietijzeren bank naar de tweede, waar ze voorzichtig gaat zitten. De afwisselend bezorgde en liefdevolle blik van haar moeder verraadt dat deze blij is dat haar dochter nog in leven is. Ze offert zich volledig op om dit revalidatieproces te begeleiden.

Na de tweede volgen de derde, vierde en vijfde bank. De pauzes worden langer en ik verwacht dat ze de strijd bij de zevende bank opgeeft, net voorbij de tweede bocht. De zakdoek waarmee moeder het zweet van haar dochters voorhoofd wist, terwijl ze de andere kruk aanbiedt, wordt niet meer weggestopt in de mouw, maar paraat gehouden. Susana, zo heet ze, nu beiden naast me zitten en ik ook de conversatie kan volgen, is slachtoffer van een noodlottig ongeval, waarbij ze, komend van haar werk, aangereden is door een auto, de bestuurder verblind door de laagstaande zon, die haar pas zag, toen ze door de voorruit naar binnen kwam. Natuurlijk kan het ook heel anders zijn gegaan, ik verzin het ter plekke, maar ik houd van een helder, duidelijk verhaal, la historia completa.

De quiosco aan de andere kant van het plein, geplakt tegen de achterkant van het Ayuntamiento de Sevilla, verkoopt water, de eigenaar vraagt belangstellend, want ziet ze immers iedere dag, naar de vooruitgang en schudt meelevend zijn hoofd. Ik maak erop uit dat het genezingsproces nog niet al te voorspoedig verloopt. Het water is gratis en wordt met grote, gulzige slokken op bank acht naar binnen gewerkt. Mijn bewondering voor haar onvermoede doorzettingsvermogen neemt toe en hoewel Susana amper vooruitkomt, bereikt ze bank tien, visueel voor mij het eindpunt, waarna ze langzaam achter Fernando III verdwijnt, die eindelijk de stopwatch kan indrukken; rondje van anderhalf uur.

Christine Schut
Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie