De eerste indruk

Vriendelijk goedemiddag zeggen kan er nauwelijks vanaf. De vrouw is beslist een opmerkelijke verschijning; de subtiel omlijnde, korenblauwe ogen knallen haar gezicht uit. Echte schoonheid zit vanbinnen, is de vileine gedachte die bij Theo opkomt.
Doelgericht stapt zij tussen de loungebanken, loveseats en chaises longues door. Voor de kolossale, trendy hoekbanken toont ze geen noemenswaardige belangstelling. Tijdens de rondgang door de showroom wordt Theo’s blik naar haar hooggehakte pumps getrokken die verraden dat zij zowel smaak als middelen bezit. De kenmerkende signaalrode zolen en frivole strikjes herkent hij direct: Christian Louboutin – díe gaat voor een Chesterfield. ‘Op welke termijn denkt u de London Highback te kunnen leveren? Toch niet beláchelijk lang, hoop ik.’ Ze spreekt met een onmiskenbaar Goois accent en straalt uit gewend te zijn op haar wenken te worden bediend.
‘Hm, eens zien.’ Interieuradviseur Theo kijkt secondenlang naar het plafond en neemt daarbij theatraal een nadenkende pose aan. Dat zal begin juli worden, vermoedt hij, met geluk misschien een maandje eerder. ‘Op z’n vroegst eind oktober, mevrouw. Als het tegenzit zelfs nog een maandje later.’
‘Wat!? Meer dan zes maanden? Absurd gewoon! Kunt u de leverancier niet onder druk zetten?’
Nonchalant tikt Theo op enkele willekeurige toetsen van zijn laptop en kijkt de vrouw daarbij blasé aan. ‘Computer says no.’
De welbekende grap wordt duidelijk niet gewaardeerd en hij vervolgt, nu wat meer toeschietelijk: ‘Ik zal in elk geval mijn best doen. U ontvangt een berichtje, zodra we meer over de leverdatum weten.’
Ze nemen stijfjes afscheid van elkaar en als zij de showroom verlaat, valt het hem pas op hoe elegant zij beweegt. Ze lijkt welhaast te zweven, de stilettohakken ten spijt.
Verder komen er die middag geen klanten meer en al even voor zessen trekt Theo de deur van de zaak achter zich dicht.

Rond etenstijd is het doorgaans stil op straat, maar vanmiddag is op het plein achter de Grote Kerk de jaarlijkse kermis weer opgebouwd en aan het geroezemoes te horen is het er al gezellig druk. Lang hoeft Theo niet te zoeken; zijn neus leidt hem rechtstreeks naar de suikerspinkraam.
Sommige mensen zijn gek op een vette hap uit de muur, andere smulpapen laten wekelijks een harinkje door hun slokdarm naar binnen glijden. Theo’s heimelijk genoegen: álles dat mierzoet is. Als kind spendeerde hij zijn volledige zakgeld in het kleine snoepwinkeltje halverwege de looproute tussen school en zijn ouderlijk huis. Zijn dagelijkse portie magere yoghurt met muesli lardeert hij met een hoeveelheid vloeibare honing die een diëtiste haar wenkbrauwen zou doen fronsen.

Er staat een rij suikerspinliefhebbers van heb ik jou daar en als hij na een minuut of tien bijna aan de beurt is, wordt hij op zijn schouder getikt.
‘Wat toevallig zeg, om elkaar hier op de kermis tegen te komen. Laat míj u op een suikerspin trakteren, welke smaak mag het zijn?’
Overrompeld door deze onverwachte hartelijkheid doet Theo een stap opzij om de dame, die hij een uurtje eerder nog een peperdure Chesterfieldbank heeft verkocht, voor te laten gaan. Lang hoeft hij niet na te denken: ‘Eh, bosbessen graag.’
Bosbessen blijkt ook háár favoriete smaak en niet veel later zitten zij op een bankje naast elkaar te genieten van de zoete lekkernij op een stokje. Ongemerkt schakelen ze over van u op jij en de vrouw zegt Rosemarijn te heten. ‘Theo,’ zegt Theo op zijn beurt en ze schudden elkaar de kleverige hand.
‘Weet je wat, Rosemarijn, morgenochtend bel ik meteen met de leverancier en ik zorg er persoonlijk voor dat jij al op korte termijn van je bank kunt genieten.’
‘Jeetje, Theo, wat ontzettend attent van je. Je hebt geen idee wat dat voor mij betekent.’
‘Wie weet kan ik ook nog wel wat met de prijs doen, we zijn nu tenslotte bekenden van elkaar.’
Wat hem zo plotseling bezielt weet ie niet. Amper anderhalf uur terug ergerde haar attitude hem nog mateloos.
Weer zegt ze: ‘Jeetje, Theo…’
Nooit eerder heeft iemand dát op díe toon tegen hem gezegd en impulsief stelt hij voor om binnenkort eens samen een terrasje te pakken. ‘En daarna ergens een hapje gaan eten,’ doet hij er nog een schepje bovenop. Uit haar Luis Vuitton-handtas duikelt Rosemarijn een Smartphone op. Razendsnel scrolt ze door haar agenda.
‘Dán niet, dan niet, dan óók niet’ mompelt ze binnensmonds en dan plagerig: ‘Computer says no.’
Ze moet er zelf het hardst om lachen en opgelucht lacht Theo met haar mee.

Nog voor de zomer goed en wel losbreekt kan de Chesterfieldbank al worden geleverd. Vrijwel direct na Theo’s appje rinkelt zijn telefoon. Tussen twee snikken door vertelt Rosemarijn dat haar bankrekening in de voorgaande nacht is gehackt en leeggeplunderd. ‘Ach, meisje dan toch, wat een narigheid. Het komt absoluut goed, dat beloof ik je. Die bank komt gewoon vrijdagmorgen, ik schiet het je uit eigen zak voor. Kijk maar wanneer je het terugbetaalt.’ ‘Jeetje, Theo…’

Goedgemutst gaat Theo zondagmiddag op pad om Rosemarijn met een fraai samengesteld veldboeket op te vrolijken. Al vanuit de verte constateert hij dat er geen gordijnen meer voor de ramen hangen.