Eigenzinnig

14 augustus 2021 om 08:45 Kunst Baarnse Literatuurprijs

‘Tieners willen normale ouders’, dacht Vincent terwijl hij door de sneeuw ploeterend bij de pick-up truck van zijn moeder weg liep. Hij had dat eens op tv horen zeggen en gebruikte het nu om zijn schuldgevoel weg te redeneren. Dat hij een moedervrije zone van twee straten rond de school had ingesteld was nogal bot geweest, terwijl ze toch was omgereden om hem het barre winterweer te besparen. Maar zijn pubertijd was al spannend genoeg buiten de spotlights en een enkele verkeerde keuze kan je reputatie op de middelbare school voor altijd verpesten. 

Niet dat hij in de drie maanden dat hij nu naar zijn nieuwe school in Amersfoort ging al een reputatie had opgebouwd, maar dat was precies zijn plan. Hij wilde blenden in het decor van deze school en dat zou zijn moeder niet verpesten. Het maakt nogal indruk als je in Chevrolet Pick-up wordt afgezet. Dit Amerikaanse monster was één van de vele uitingen van de liefde van zijn moeder voor rock ‘n roll. Net als zijn naam, zijn moeder had hem genoemd naar Gene Vincent. En dat was nog maar het topje van de ijsberg. 

De soundtrack van zijn jeugd werd gedomineerd door Roy Orbison en Elvis Presley uit de juke box in de woonkamer. Alles in huis en ook haar kleding ademde rock ’n roll. Hij wist niet beter dan dat zijn moeder opzien baarde waar zij ook verscheen. Hij vond het niet prettig, maar had er mee leren leven. Net als opgroeien zonder vader. Maar waar hij nooit aan zou wennen was haar kapsel, De Suikerspin! Het leek het levensdoel van zijn moeder te zijn om de getoupeerde suikerspin zo hoog mogelijk te krijgen. Volgens Vincent was zij persoonlijk verantwoordelijk voor het gat in de ozonlaag door haar overmatig gebruik van haarlak. Zijn moeder ging allesbehalve onopvallend door het leven. En dat was nu juist wat Vincent het allerliefste wilde.

In de gangen van de school was het stil. Het eerste lesuur was net begonnen en Vincent had pas het tweede uur les. In de kantine zat Julia uit zijn klas in haar eentje. Vincent wilde zich omdraaien maar Julia had hem al gezien: ‘Liever wachten dan de hele dag natte kleren hè?’. Hij ontkwam er niet aan en ging zo nonchalant als hij kon aan een ander tafeltje in de buurt van Julia zitten. Eigenlijk kende hij haar alleen van in het voorbijgaan. Julia klitte altijd samen met de vriendinnen uit haar dorp. Een voor Vincent angstaanjagende bende die je steeds leek uit te lachen. Vincent probeerde niet naar het witte mutsje op haar hoofd te kijken. 

Julia was een mooie meid maar ze had altijd iets vreemds aan. Hij vermoedde dat de muts iets met klederdracht te maken had. Terwijl Vincent zijn best deed om zich een houding te geven praatte Julia voor twee. Dat haar vader haar veel te vroeg had gebracht en dat ze zich dood had verveeld tot Vincent kwam. En dat kleding haar lust en leven was en de modevakschool haar doel. Vincent vond het prettig om naar de vrolijke stem van Julia te luisteren. 

Hij werd lekker warm van buiten en van binnen. ‘Waarom vraag je het niet?’ vroeg ze plotseling uitdagend. Vincent schrok op uit zijn prettige roes. ‘Wat bedoel je?’ vroeg hij defensief. ‘Waarom vraag je niet waarom ik een muts draag?’ Julia keek hem spottend aan en Vincent was even bang dat haar vriendinnen gierend lachend uit het niets tevoorschijn zouden komen, als in een flauwe realityshow. Julia had geen aansporing nodig: ‘De muts was van mijn oma, ze is vorig jaar overleden en omdat ik van kleding hou heeft ze mij alle klederdracht nagelaten. Mijn oma hield mij altijd voor dat Spakenburgse vrouwen sterk zijn’. ‘En een beetje bazig’ voegde ze er lachend aan toe. ‘De vissersvrouwen waren de baas in huis omdat de vissers de hele week op zee waren. Ook als ze thuis kwamen hadden de mannen niets te zeggen’. 

Even nam Julia gas terug. ‘ik mis mijn oma en dat laat ik zien door elke dag een stukje klederdracht te dragen. Ik vind het mooi als kleding iets zegt over je gevoel. Zoals vroeger de punkers of Madonna met de punt-bh’. Even bleef het stil terwijl Vincent dacht aan klederdracht, de bh van Madonna en de suikerspin van zijn moeder. Julia vervolgde lachend, ‘ik hou ook van mijn moeder maar die kleedt zich hetzelfde als alle vrouwen van Amsterdam tot Groningen.’ 

Tot spijt van Vincent liep de kantine inmiddels vol en klasgenoten sloten zich bij hen aan. Hij werd gescheiden van de populaire Julia maar voelde zich toch voor het eerst opgenomen in de groep. De rest van de dag zonderde hij zich niet meer zo af van de klas, hij genoot van de blik die hij een enkele keer van Julia kreeg. Ze had wat met hem gedeeld.

‘s Middags stond zijn moeder op de afgesproken plek in de warme pick-up op hem te wachten. Vincent sprong binnen en omhelsde haar wild. ‘Ach jongen’ lachte ze verbaasd ‘denk toch een beetje om mijn haar!’.

Christine Schut
Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie