Column uit de Levenscoachpraktijk - Rollenspel

Hij (28) werkt nu drie jaar voor het bedrijf. Al een paar keer heeft hij duidelijk aangegeven dat hij heel graag naar een ander project wil. En hij merkt dat na een jaar met veel beloftes die niet worden nagekomen de motivatie weg is.

,,Nu ook weer”, vertelt hij, geëmotioneerd, ,,ik weet dat klanten met me weglopen maar andere collega’s kunnen het echt net zo goed als ik. Nu zit ik al bijna twee jaar op een project dat ik echt niet leuk vind en ik zou vanaf volgende maand naar een leuk project gaan. Maar omdat de projectleider bij de klant weg is, heeft mijn bedrijf gezegd dat ik gewoon nog een half jaar langer blijf. Zonder met mij te overleggen!” Hij haalt zijn handen door het haar, en zegt: ,,Ik trek dit niet nog een half jaar!”

Ik knik begrijpend en zeg ,,wat balen voor je. Geen wonder dat je dit hoog zit! Even voor mij: hoe lang wil je nog op dit project zitten als het aan jou ligt?” Hij haalt diep adem en zegt dan resoluut ‘Tot eind deze maand’.

,,Okay”, zeg ik rustig, ,,wat is dan de eerste stap die je nu kan zetten om dat te bereiken?” Hij denkt even na en zegt dan: ,,Het weer duidelijk zeggen tegen mijn teamlead. Maar het lijkt wel alsof ze me niet serieus nemen.”

,,Hmm, zullen we eens kijken of we jouw boodschap duidelijker voor hun voetlicht kunnen brengen?”, vraag ik. We doen daarom een rollenspel. Ik ben zijn team lead en hij speelt zichzelf. Hij komt, ook bij mij, niet weg met zijn verzoek om op een ander project gezet te worden. Ik wijs hem er eerst op hoe hij veel ruimte geeft aan de ander door dingen te zeggen als ,,ik vind het vervelend maar als het niet anders kan dan wil ik nog wel een paar weken ….”. Dan zeg ik: ,,Nu speel ik jou en ben jij de team lead.”

De teamlead krijgt geen poot aan de grond bij mij - beleefd maar resoluut herinner ik ze aan de gedane beloftes en dat ik al 2 jaar heel flexibel ben geweest. ,,Ja maar het is zo fijn voor de klant als jij kan blijven”, stribbelt de team lead (tevergeefs) tegen bij mij. ,,Ja maar helaas, dat is geen optie. Ik wil uiteraard wel meedenken hoe we het anders kunnen oplossen”, antwoord ik.

Hij gooit zijn handen in de lucht en zegt: ,,Okay, je krijgt een ander project!” En dan, tegen zichzelf: ,,Wat een verschil! En ik ben niet boos of zo omdat je weigerde, ik vond het juist heel goed en professioneel.” ,,En dat kan jij ook, nu is het jouw beurt”, zeg ik vrolijk terug.

We oefenen tot hij comfortabel is in het strak blijven aangeven van zijn grenzen en ik geen poot meer aan de grond krijg bij hem.

door Judith Niekel, levenslooppsychologe