“Donkere” dagen voor kerst.

Zondag 5 december wandelde ik einde middag voor het eerst na 10 dagen quarantaine door coronabesmetting eindelijk weer even rustig door onze buurt. Het was gezellig op straat. Een beetje druk zelfs. Ik voelde de spanning van pakjesavond in de wijk. Sinterklaasliedjes en kerstversieringen vulden de straten.

Heemskerklaan, Van Wassenaarlaan, Van Galenlaan, Heemkerklaan en via de oprit aan de achterzijde van ons huis weer naar binnen.

Nagenietend van de energie van buiten liep ik terug van de garderobe en stond plots oog in oog met een politieagent in de tuin. Gezellig bezoek, of is er iets aan de hand vroeg ik in mijn naïviteit.

De agenten hadden en melding gekregen van een verdacht persoon die bij mij de tuin in zou zijn gelopen. Ik gaf aan zojuist thuis te zijn gekomen van een wandeling door de buurt. Of ik een groene jas had, vroeg de agent. Ik beaamde. Of ik even naar buiten wilde komen voor een confrontatie met de melder.

De melder, de buurman van verderop in de straat, bleek mij voor verdacht persoon aangezien te hebben, de politie gewaarschuwd vanwege het hoge aantal inbraken in Baarn.

Nu heb ik best begrip voor een beetje burgerinitatief en sociale controle, dus chapeau daarvoor. Ook chapeau voor het snelle optreden van de agenten.

Echter het volgende moet mij van het hart: Ik woon hier nu al ruim 7 jaar. 7 jaar wandel ik regelmatig door de wijk, 7 jaar parkeer ik iedere dag mijn auto op mijn oprit, 7 jaar groet ik iedereen op straat.

Daarom dikke onvoldoende voor sociaal contact en herkenning van je eigen buren. Ja, het zijn donkere dagen maar tijdens mijn wandeling had ik juist zo genoten van de gezellige drukte op straat, de uitgelaten kinderen, de kerstversiering in de tuinen en de huizen. Dus laat angst niet regeren en kijk met een open blik naar alles en iedereen om je heen. Niet iedereen met een muts op is verdacht persoon.

Ik heb er uiteindelijk nog wel om kunnen lachen... als verdacht persoon.