Bitterzoet

14 augustus 2021 om 08:45 Kunst Baarnse Literatuurprijs

Ze leek, achteraf bezien, erg op de suikerspinnen waar ze zo gek op was. Wat eruitzag als iets substantieels, verdween zodra het werd beproefd en veranderde in iets hards en kunstmatig zoets, iets wat je na drie happen tegenstond en achterliet met plakkerige vingers die je het liefst zo snel mogelijk onder de kraan stopte.

Wat een andere indruk had ze gemaakt toen ze op die zonnige ochtend een klein jaar geleden mijn kantoor binnenhuppelde voor haar sollicitatiegesprek. De energie ketste tegen de muren, de vibrerende kleuren van haar bloesje net in toom gehouden door een grijs kokerrokje en effen rode pumps. Ondanks de achtentwintig jaar die haar cv vermeldde, was mijn eerste indruk die van een tiener die had geleend uit de kledingkast van een hippe oudere zus.

Ik was op zoek naar een PA. Voor degenen die niet met deze wereld bekend zijn, een personal assistant. Ook bij ons had het Angelsaksisch sluipenderwijs zijn intrede gedaan en we gingen van meetings naar business calls, van scrum sessions naar one-on-ones. Nou ja, mensen van haar leeftijd wisten niet anders. Ik was de dinosauriër van tweeënvijftig.

Bij een koffie en een cappuccino die halfvol achterbleef namen we Fleurs cv door. Voor haar leeftijd zag die er indrukwekkend uit. Haar twee eerdere banen hadden een snelle progressie laten zien van secretarieel werk tot een niveau dat trouble shooter benaderde. Ze was breed inzetbaar gebleken, geholpen door avondstudies marketing en communicatie. Al pratend vergat ik de tiener en hoorde ik de jonge, ambitieuze vrouw die wist wat ze kon en waar ze naartoe wilde. Deze dame had flair.

De keuze was snel gemaakt. Vergeleken met de drie anderen die HR voor een gesprek had uitgenodigd - een jongen met prima papieren die, eenmaal gezeten, een niet-aflatende fascinatie voor mijn systeemplafond aan de dag legde, een herintreder die op IT-gebied een duidelijk geflatteerd cv had opgestuurd en een nors kijkende, monosyllabische ex-bestuurder - was zij de spreekwoordelijke verademing.

Een blije kreet klonk aan de andere kant van de lijn. ‘Echt?’ vroeg ze opgewonden. ‘Geweldig. Ik heb er zo’n zin in!’

‘Mooi. Dan gaan we over een maand van start.’

We namen nog wat details door en maakten een afspraak voor het tekenen van haar contract. Opgelucht dat alles zo voorspoedig was gegaan, begon ik aan de rest van mijn to-do-lijst.

Zoals verwacht konden Fleur en ik het uitstekend met elkaar vinden. Ze begreep wat ik van haar wilde en werkte snel. En hoewel ik mezelf niet zag als iemand voor wie haar PA koffie moest halen, moet ik bekennen dat het een plus was dat Fleur het wel ging doen, want zij kwam niet aan met de - behoorlijke, had ik altijd gevonden - variant uit de machine in onze gang, maar met bekers van een tentje twee deuren verderop, waaruit bedwelmende geuren opstegen wanneer je de deksel optilde.

Dat kwam zo. Ik had allang aanvaard dat ik een koffieverslaving had, maar Fleur opende me de ogen voor hoe achteloos ik mijn dagelijkse dosis achterover goot. ‘Zielig gewoon,’ had ze al snel met een kortstondige felheid geroepen. ‘Als je er dan toch zo’n beetje op leeft, neem dan in ieder geval iets dat je proeft!’ En zo begon haar missie mij in te wijden in de wereld van de lungo’s en de cortado’s, onderricht dat ik me van harte liet aanleunen.

Een maand geleden maakten we na de lunch een wandeling in het park tegenover ons kantoor. Beweging hielp weleens bij het fris benaderen van een lastig klantportfolio. We waren net het grindpad langs de vijver opgelopen, toen Fleur halt hield bij een kiosk en mijn inleiding onderbrak met de plotse openbaring van haar voormalige suikerverslaving. Haar woorden tuimelden eruit en daarmee raasden jaren van pijn voorbij en een ontkenning die ze pas onder ogen had willen zien toen haar huisarts over dreigende diabetes begon.

‘Dat kwam binnen. Ik heb bikkelhard getraind en ben vijfenveertig kilo afgevallen. Al die steken onder water en de openlijke pesterijen …’ Ze schudde haar hoofd. ‘Maar ik ben sterker uit de strijd gekomen. Het kan me niets meer schelen wat mensen zeggen.’ Ze knikte naar de kiosk. ‘Daar haal ik elke maand een suikerspin - het enige zoet dat ik mezelf nog toesta - en met elke hap denk ik …’ Ze stak venijnig een middelvinger op.

’s Avonds lieten Fleurs woorden me niet los. Ik hoorde weer de verbeten en verdrietige ondertoon en ervoer verwonderd het opborrelen van een moederinstinct dat ik als single en tevreden zakenvrouw bewust nooit had toegelaten.

De volgende ochtend was ik het die met twee bekers macchiato ons kantoor binnenliep. Het duurde even tot de doos met persoonlijke spullen en het lege blad van Fleurs bureau tot me doordrongen. Fleur keek van de bekers naar mij met een blik die me plaatste ergens tussen een opdringerige buurvrouw en een nogal bewerkelijk kind. ‘Ik ben hier uitgeleerd,’ zei ze zonder verdere omhaal. ‘Ik ga voor mezelf beginnen. O, en vier van je klanten gaan mee. Ze vinden mij leuker, namelijk.’

Christine Schut
Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie