'De drukte, stress en patronen zijn weg'; Ewa Maria Wagner heeft ruimte voor iets nieuws

BAARN Het 1,5-meter gesprek is een nieuwe rubriek in de Baarnsche Courant. Hierin staat Baarnaars centraal die vertellen hoe zij de coronaperiode beleven. Ewa Maria Wagner (56) is als muzikant en schrijver werkzaam in de cultuur. Een sector die niet is ontzien door de corona.

Hoe gaat het met u?

Eigenlijk heel goed. Maar als ik de situatie in de wereld meeneem, gaat het niet zo goed. Al is dat ook afhankelijk van wat je ervan maakt. Je moet proberen er elke dag het beste van te maken. Ik ben positief ingesteld dus probeer ik dat.

Wat mist u in coronatijd?

De onbevangen manier van omgaan met mensen. De spontaniteit is weg. De sociale vrijheid is gesneuveld. Ik mis mijn leventje met concerten, verjaardagen en vriendinnenuitjes. Als ik wandel, kijken mensen niet eens op, ze zijn bang om contact te maken. Het lijkt soms of mensen denken dat kijken ook besmettelijk kan zijn.

Welke gevolgen heeft de coronacrisis voor uw werk?

Grote gevolgen. De muziek is de mond gesnoerd, we mogen niet meer optreden. Ik speel altviool bij het Radio Filharmonisch Orkest. Sinds drie weken komen we weer in kleine groepjes bij elkaar om te spelen. Sommigen zijn daar nog niet aan toe, dat moet je respecteren. Het RFO gaat daar goed mee om. Onze salarissen worden bijvoorbeeld doorbetaald. Maar de angst om te musiceren is voelbaar. Ik ben een orkestdier. Dat mis ik. En ook de optredens, het ritme van de muzikant. Plus wat een live concert met je doet. Het spelen in het orkest reinigt ook de chaos in mijn hoofd. Dat moet ik nu zelf doen, zelf ontwikkelen. Op 18 en 19 juni geven we weer onze eerste concerten in Vredenburg in Utrecht. Ik verheug me daarop. Al vrees ik dat de optredens nog zonder publiek zijn.

Wat gaat u als eerste doen als alles weer is als vanouds?

Stoppen met handen wassen en mensen een hand geven. Vrienden omarmen, omhelzen en kussen. Contact met iemand hebben zonder een hand te geven of ander fysiek contact is raar. Vooral bij vrienden. Verder ga ik weer sporten bij Life City. Ik beweeg nu meer dan normaal. Ik doe iedere dag yoga, ga twee keer in de week joggen en ik wandel veel. Mijn streven is dagelijks 10.000 stappen. Maar dat voelt minder dan een training in de sportschool.

Hoe gaat u om met de richtlijnen van de overheid?

Ik was uiteraard mijn handen vaker en ik volg de richtlijnen zoveel mogelijk, maar niet blind. Ik probeer wel mijn verstand te gebruiken. Met vreemde mensen pas ik meer op dan bij vrienden. Dus feitelijk aangepast aan de situatie.

Kent u mensen die corona hebben of hebben gehad?

Mijn man heeft corona gehad. We dachten eerst aan een flinke verkoudheid. Hij heeft er drie weken onder geleden. Hij had gebrek aan ademhaling en heeft gekneusde ribben opgelopen door het hoesten. We zijn met hem in het ziekenhuis geweest, maar daar hoefde hij niet te blijven. Hij was sterk genoeg om thuis op te knappen. Omdat ik geen corona heb gekregen, ben ik een beetje overmoedig geworden. Ik heb astma en heb me gek geslikt aan medicamenten om mijn weerstand te verhogen. Ik ben de angst voor corona kwijt omdat ik het van dichtbij heb meegemaakt. Mijn man is 7 april ziek geworden. Begin mei ging het eindelijk een beetje beter.

Wat doet u verder nu u meer aan huis bent gekluisterd?

Dat is veranderd in de loop van de weken. In het begin viel alles stil. Toen ben ik begonnen met het maken van een planning. Sindsdien sta ik vroeg op. Ik wil om 5 uur 's ochtends achter mijn computer zitten om aan mijn tweede boek te werken. Elke dag schrijf ik zes tot acht uren. Daar ben ik trots op. Bovendien ben ik lekker opgeschoten. Ik heb een aantal weken maximaal een half uur per dag viool gespeeld, nu is dat weer drie tot vier uur per dag. Daarnaast wil ik elke dag ook nog iets gezelligs doen.

Heeft u nog vakantieplannen?

Ik besef dat het anders kan. Als je leeft, heb je continuïteit. Mijn richting in het leven is nu anders. Dat vergt omdenken. Ik sta nu meer stil bij dingen. Door de corona is iedereen meer thuis, zijn de ervaringen meer naar binnen gericht omdat je wereld kleiner wordt. Alles gebeurt dichterbij. Ik denk nu vaker 'heb ik dat nog nodig'. Mijn man en ik zijn er nog niet helemaal uit of we op vakantie gaan. De onderliggende gedachte van vakantie is dat je rust en ontspanning zoekt. Moet je daarvoor reizen. Ik kan mijn geld in het buitenland uitgeven, maar ook hier blijven en de eigen economie steunen. Hoe meer mensen dat doen, hoe eerder we uit de crisis zijn. Mijn man is zelfstandig ondernemer, het is een moeilijke tijd. Dus onze vakantie komt in het teken te staan van nuttig, verstandig en bewust.

Hoe gaan de komende weken eruit zien?

Er komen steeds meer dingen op mijn pad. Veel dingen met het boek dat nu uit is en wat nog komen gaat. Ik mis door de corona elf boeklezingen van Het Tristan Akkoord. Maar ik heb wel gemerkt dat mensen zijn blijven lezen. Ik heb online Inge Ipenburg ontmoet. Zij heeft mijn boek ingesproken voor Storytell. Zij keek vanuit haar achtergrond naar de tekst. Zij heeft alles wat ik niet heb qua stem, dat is een verrijking voor het boek. Wanneer mijn tweede boek uitkomt, is nog niet bekend. Alles staat nu een beetje stil.

Zijn er positieve dingen die u meeneemt uit deze crisistijd?

Het omdenken, dat ik me bewuster ben van wat ik doe. We leven in patronen. Vakantie is ook een patroon. Ik denk nu meer na over dingen en heb geleerd dat je patronen kunt veranderen. Dat is niet slechter. Ik zie nu dingen die ik anders niet had gezien. De drukte, de stress en de patronen zijn weg. Er is ruimte voor iets nieuws.

Wilt u nog iemand een hart onder de riem steken?

De leden van kamerorkest Artoni uit Baarn. Die mensen zijn me heel dierbaar. Vanaf de oprichting in het najaar van 2018 ben ik daar nauw bij betrokken. Ik speel zelf niet mee, maar zit in het comité van aanbeveling. Zij geven mij de ruimte om mee te denken. Dat doe ik graag. De leden hebben heel veel over voor de muziek. Geheel belangeloos. Ik wil graag aandacht voor hen, dat verdienen ze. Het zou mooi zijn als Baarnaars naar de website www.artoni.nl gaan om hen te ontdekken en te steunen.

Heeft u tot slot nog een advies voor de inwoners van Baarn?

Nu staat alles op een laag pitje. Ik ben van de cultuur, dus ik kan alleen vanuit die hoek kijken als musicus en schrijver. Steun Stichting Baarnse Feniks. Sluit je daarbij aan, want samen zijn we sterk. Ik zie Baarn als een lichaam, waarbij de mooi opgeknapte Laanstraat de hoofdader is. Laat het hart in het midden kloppen in de vorm van een cultuurhuis in het centrum. Dan worden wij vanzelf gezond. Je kunt je hart doneren aan de Speeldoos buiten het centrum. Je hart weggeven is mooi, maar dan ga je zelf dood. Er komen niet alleen voorstellingen en concerten, maar ook lezingen en ontmoetingen. De bibliotheek kan er naartoe. Er is een mooie kans daar alles onder de aandacht te brengen.

De enige kritiek die ik heb gehoord is geldgebrek. Daar kunnen we allemaal mee omgaan. Baarn verdient dit. Er wonen hier genoeg talenten en mooie mensen die liefdevol met elkaar omgaan. Met een cultuurhuis kunnen we het niveau halen waarmee we ons graag identificeren. Ik woon 1 juli drie jaar in Baarn. Ik voel me hier meer thuis dan in 25 jaar in Hilversum. Dat zegt genoeg hoe hartelijk Baarnars zijn!

door Christine Schut